بسمه تعالی شأنه 

قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لاتَبْرُدُ اَبَداً» 

ترجمه روایت 
پیامبر اکرم - درحالیکه ابی عبدالله علیه السلام را روی پای خود نشانده بودند - فرمودند: شهادت حسین علیه السلام آتشی در دل های مؤمنین به پا کرده است که تا ابد سرد شدنی نیست... 

بسمه تعالی شأنه

اَمیرُالمُؤمِنِینَ علیه السَّلامُ: 

کُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً.

ترجمه روایت 

دشمن و خصم ظالم باشید و یار و کمک مظلوم باشید. 

تجزیه و ترکیب روایت 

کونا = فعل امر، للمخاطبَین و مجزوم به حذف نون مخاطب + فاعلش (ضمیر مرفوعی متصل) محلا مرفوع.  

لِلظَّالِمِ = جار و مجرور متعلق به «خَصْماً». 

خَصْماً = خبر فعل ناقصه «کونا» و منصوب. 

وَ = حرف عطف. 

لِلْمَظْلُومِ = جار و مجرور متعلق به «عَوْناً» 

عَوْناً = خبر فعل ناقصه «کونا» و منصوب. 

📚 نهج‌البلاغه، نامه ۴٧، بخشی از وصیت حضرت به امام‌ حسن و امام حسین علیهما السلام. 

بسمه تعالی شأنه

عَنِ الاَصْبَغِ بْنِ نُباتَةَ قالَ سَمِعْتُ اَمیرَالمُؤمِنِینَ علیه السَّلامُ یَقُولُ: 

صاحِبُ هذا الاَمْرِ الشَّریدُ الطَّریدُ الفَریدُ الوَحیدُ.

ترجمه روایت 

از اصبغ بن نُباته [روایت شده است که] گفت: شنیدم امیرالمؤمنین [علی] علیه السلام می‌گوید: صاحب این امر [امام زمان روحی و ارواح العالمین له الفداء] آواره‌ی طرد شده‌ی تک و تنهاست... 

تجزیه و ترکیب روایت 

عَنِ = حرف جار 

الاَصْبَغِ = مجرور به حرف جار 

جار و مجرور متعلق به «حَدَّثَنا» قبل روایت. 

بْنِ = بدل یا عطف بیان و مجرور 

نُباتَةَ = مضاف إلیه و مجرور - به خاطر غیر منصرف بودن (علت منع صرف: علمیت + تأنیث) به جای کسره، فتحه گرفته است. 

قالَ = فعل ماضی + فاعلش هو مستتر 

سَمِعْتُ = فعل ماضی + فاعلش ضمیر متصل «تُ» 

اَمیرَ = مفعول به و منصوب 

المُؤمِنِینَ = مضاف إلیه و مجرور به علامت یاء 

علیه = جار و مجرور - خبر مقدم و محلا مرفوع 

السَّلامُ = مبتدای مؤخر و مرفوع 

جمله «علیه السَّلامُ» = معترضه و بدون محل اعرابی 

یَقُولُ = فعل مضارع و مرفوع، فاعلش «هو» مستتر 

صاحِبُ = مبتدا و مرفوع 

هذا = مضاف إلیه و محلا مجرور 

الاَمْرِ = مضاف إلیه و مجرور 

الشَّریدُ = خبر اول و مرفوع 

الطَّریدُ = خبر دوم و مرفوع 

الفَریدُ = خبر سوم و مرفوع 

الوَحیدُ = خبر چهارم و مرفوع 

جمله «یَقُولُ...» = 

👈 ترکیب اول = مفعول به دوم «سمع» و محلا منصوب 

طبق این ترکیب، مضاف «اَمیرَالمُؤمِنِینَ» حذف شده است؛ «کلامَ اَمیرِ المُؤمِنِینَ» 

👈 ترکیب دوم = جمله حالیه برای «اَمیرَالمُؤمِنِینَ» و محلا منصوب 

جمله «صاحِبُ هذا الاَمْرِ...» = جمله مفعول بها و محلا منصوب 

📚 کمال الدین و تمام النِعمة، ج ٢، ص ٣۶١.

📚 الغیبة للنُعمانی، ص ١٧٨. 

 «بسمه تعالی شأنه» 

قَالَ لَهُ (الامام الجواد علیه‌السلام) رَجُلٌ‏ أَوْصِنِی! 

قَالَ علیه‌السلام وَ تَقْبَلُ؟ 

قَالَ نَعَمْ. 

قَالَ تَوَسَّدِ الصَّبْرَ وَ اعْتَنِقِ الْفَقْرَ وَ ارْفَضِ الشَّهَوَاتِ وَ 

خَالِفِ الْهَوَى وَ اعْلَمْ أَنَّکَ لَنْ تَخْلُوَ مِنْ عَیْنِ اللَّهِ فَانْظُرْ کَیْفَ تَکُونُ. 

تحف العقول ؛ ص ۴۵۵ 

ترجمه روایت 

مردى به آن حضرت گفت: مرا اندرز و سفارش فرما.

فرمود: آیا تو اندرز می‌پذیرى؟ گفت: آرى! 

آنگاه امام جواد علیه السّلام فرمود: 

صبر را بالش خود ساز 

و با فقر دست در آغوش بگیر (با فقر معانقه کن) 

و شهوت‌‏ها را دور ساز 

و با هواى نفس مخالفت ورز 

و بدان که همواره در دیدرس خدایى، 

پس ببین چگونه باید باشى.

تجزیه و ترکیب 

قَالَ = فعل ماضی 

لَهُ‏ = جار و مجرور متعلق به «قال» (مرجع ضمیر امام جواد علیه‌السلام است) 

رَجُلٌ‏ = فاعل «قال» و مرفوع 

أَوْصِنِی = فعل امر + فاعلش «أنت» مستتر + مفعول به محلا منصوب 

- کل جمله «اوصنی» مفعول بها برای «قال» و محلا منصوب 

قَالَ = فعل و فاعلش «هو» مستتر 

علیه = جار و مجرور، خبر مقدم، متعلق به افعال عموم محذوف 

السلام = مبتدای مؤخر و مرفوع 

کل جمله «علیه‌السلام» معترضه و بدون محل 

وَ = برای این واو ٣ احتمال مطرح می‌کنیم. 

     احتمال اول : واو حرف عطف باشد و «تقبل» رو به جمله مقدر عطف کند، مثلا؛ «إنْ اُوصِکَ فهل تسمعُ و تقبلُ؟» 

     احتمال دوم : واو استیناف باشد و استفهام از لحن و سیاق کلام فهمیده شود؟ 

     احتمال سوم : واو، مبدله - جانشین - همزه استفهام باشد. (بیان این واو در کتاب مغنی اللبیب، باب اول، ذیل بحث حرف واو بیان شده) 

تَقْبَلُ = فعل مضارع و مرفوع 

قَالَ = فعل و فاعلش «هو» مستتر 

نَعَمْ = حرف جواب، مقول قول قال محلا منصوب 

قَالَ = فعل و فاعلش «هو» مستتر 

تَوَسَّدِ = فعل امر باب تَفَعُّل و مجزوم، صیغه ٧، فاعلش «أنتَ» مستتر 

الصَّبْرَ = مفعول به «توسد» و منصوب 

وَ = حرف عطف 

اعْتَنِقِ = فعل امر باب افتعال و مجزوم، صیغه ٧، فاعلش «أنت» مستتر 

الْفَقْرَ = مفعول به «اعتنق» و منصوب 

وَ = حرف عطف 

ارْفَضِ = فعل امر ثلاثی مجرد و مجزوم، صیغه ٧، فاعلش «أنتَ» مستتر 

الشَّهَوَاتِ = مفعول به «ارفض» و منصوب 

وَ = حرف عطف 

خَالِفِ = فعلا امر باز افعال و مجزوم، صیغه ٧، فاعلش «أنتَ» مستتر 

الْهَوَى = مفعول به «خالف» و تقدیرا منصوب 

وَ = حرف عطف 

اعْلَمْ = فعل امر ثلاثی مجرد و مجزوم، صیغه ٧، فاعلش «أنتَ» مستتر 

أَنَّکَ = حرف مشبهة بالفعل + اسمش محلا منصوب 

لَنْ = حرف ناصبه فعل مضارع (فعل را به معنای استقبال می‌برد) 

تَخْلُوَ = فعل مضارع منصوب + فاعلش «أنتَ» مستتر 

مِنْ عَیْنِ = جار و مجرور، متعلق به «لن تخلو» 

اللَّهِ = مضاف الیه و مجرور 

فَانْظُرْ = حرف عطف + فعل امر ثلاثی مجرد و مجزوم + فاعلش «أنتَ» مستتر 

کَیْفَ = خبر مقدم «تکون» محلا منصوب 

تَکُونُ = فعل مضارع ناقصه + اسمش «أنتَ» مستتر 

«کیف تکون» مفعول به «اُنظُر» است و محلا منصوب. («کیف» فعل «انظر» را معلق کرده است) 

«بسمه تعالی شأنه»

قالَ امیرُالمؤمنینَ علیه السلامُ : 

الرَّحیلُ وَشیکٌ.

(نهج‌البلاغه حکمت 187)

ترجمه روایت 

کوچ کردن و رحلت {از این عالم} نزدیک است... 

تجزیه و ترکیب روایت 

قالَ امیرُالمؤمنینَ علیه السلامُ :همان. (در مطلب قبلی ذکر شده است.) 

الرحیلُ : مبتدأ و مرفوع 

وَشیکٌ : خبر و مرفوع. 

بسمه تعالی شأنه 

قالَ امیرُالمؤمنینَ علیه السلامُ : 

اَحْیِ مَعرُوفَکَ بِاِماتَتِه.

(غرر الحِکَم، باب المعروف، ح ۱۷) 

ترجمه روایت 

کار معروف و خوبت را با کشتنش - یعنی خودت هم یادت بره و فراموشش کنی - زنده کن. 

تجزیه و ترکیب 

قال = فعل

امیر = فاعل و مرفوع 

المؤمنین = مضافٌ إلیه و مجرور

علیه = جار و مجرور، خبر مقدم، متعلق به عام محذوف، محلا مرفوع 

السلام = مبتدای مؤخر و مرفوع 

جمله «علیه السلام» معترضه

احی = فعل أمر و فاعلش انت مستتر 

المعروف = مفعول به و منصوب 

باماتته = حرف جار + مجرور به حرف جار + مضافٌ إلیه 

«بسمه تعالی شأنه»

قال امیرُالمؤمنینَ علیه السلامُ:

یَا أهْلَ الْعِرَاقِ! نُبِّئْتُ أنَّ نِسَاءَکُمْ یُدَافِعْنَ الرِّجَالَ فِی الطَّرِیقِ أ مَا تَسْتَحیُونَ‏؟

وَ قَالَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ‏ لَا یَغَارُ.

المحاسن (برقی)، ج 1، ص 115

بحار الأنوار (علامه مجلسی)، ج ۷۶، ص ۱۱۵

وسائل الشیعة (شیخ حر عاملی)، ج ۲۰، ص ۲۳۵

الکافی (ثقت الإسلام کلینی)، ج ۵، ص ۵٣۶

 

ترجمه روایت

ای اهل عراق! به من خبر رسیده است که زنان شما در بین راه (مثلا تو بازار و کوچه و خیابون و سینما(!!) و...) با مردان برخورد کرده و آنان را کنار می زنند (و مثلا به هم تنه می زنند)، آیا شرم نمی کنید؟! و فرمودند: خدا لعنت کند کسی را که غیرت ندارد.

 

تجزیه و ترکیب روایت

قال = فعل

امیر = فاعل و مرفوع

المؤمنین = مضاف الیه و مجرور به اعراب نیابتی

علیه = جار و مجرور، خبر مقدم، متعلق به عام محذوف، محلا مرفوع

السلام = مبتدای مؤخر و مرفوع

جمله «علیه السلام» معترضه

یا = حرف نداء

أهل = منادی مضاف و منصوب

العراق = مضاف الیه و مجرور

نُبِّئتُ = فعل مجهول ماضی و نائب فاعلش (محلا مرفوع)

أن = حروف مشبهة بالفعل

نساء = اسم أنَّ و منصوب

کم = مضاف الیه و محلا مجرور

یدافعن = فعل مضارع مجهول و نائب فاعل (محلا مرفوع)

الرجال = مفعول به و منصوب

فی = حرف جر

الطریق = مجرور به حرف جر و مجرور

جمله «یدافعن فی الطریق» = خبر أنَّ و محلا مرفوع

أ = حرف استفهام

ما = حرف نفی

تستحیون = فعل مضارع و فاعلش (محلا مرفوع)

و = حرف عطف

قال = فعل و فاعلش ضمیر مستتر است (هو)

لعن = فعل ماضی

الله = فاعل و مرفوع

من = مفعول به (اسم موصول) و محلا منصوب

لا = حرف نفی

یغار = فعل مضارع و فاعلش ضمیر مستتر است (هو)

 

 

حرف دل

خدا وکیلی زندگی ما با حرف های معصومین علیهم السلام می­خونه و همونطوری که دوست دارن، زندگی می کنیـم؟؟

قدیما سفره خانم ها و آقایون رو جدا می انداختن، کسی به نامحرم نگاه نمی کرد (عمدا) - ماشاءالله الان خوراک یک عده ­ای اینه که وایستن تو کوچه و خیابون و چشم چرونی کنن -، خانم ها پوشیه می زدن - الان تا از بالا تا پایین، همه جا پارچه کم داره! - ، خونه ها یک بیرونی و یک اندرونی داشت و حتی اگه یک اتاق بود با پرده از هم جدا می شد این بیرونی و اندرونی، قدیما که در خونه ها به جای زنگ، کُلون داشت دو مدل بود یکی برای مردا و یکی برای خانم ها، و اگر خانمی مجبور می شد بره دم در به خاطر نبود شوهر دست می کرد تو دهنش و صداش رو عوض و محکم (کلفت) می کرد تا طرف پشت در مرض نگیردش - الان خوراک بعضی از خانم ها فقط عشوه کردنه -، آخرین اتاق خونه ها آشپرخونه اش بود که جای امنی برای خانم ها بود و ورود آقایون به اونجا ممنوع بود - ولی الان آشپرخونه حدودا وسط اتاق پذیراییه! (آشپزخونه اُپِن!) - و...، جالبه به طرف میگی مگه غیرت نداری که همسرت اینطوری اومده تو خیابون؟ میگه «نّه(!!) مگه من خروسم...» خداییش پس غذا هم نخور، تو که حیوون نیستی...

حکایت بعضی ها هم اینه {غیرتم هست و اقتدارم نیست // که بپوشم ز چشم اغیارت} (طیبات - سعدی)

 

پ.ن: بین نقل روایت اختلاف است ما طبق کتاب «المحاسن» روایت رو آوردیم.

دریافت عکس

عن علی بن ابی طالب علیه السلام :
اِحذَرْ مُصاحَبَةَ الفُسّاقِ والفُجّارِ والمُجاهِرِینَ بِمَعاصِی اللّهِ.
(غُرَرُ الحِکَم و دُرَرُ الکَلِم، باب المصاحبة، ۲۶۰۱)

ترجمه روایت
از حضرت امیرالمؤمنین على بن ابی طالب علیه السلام روایت شده است که :
از همنشینى با افراد فاسق و گناهکار و فاجر و متظاهر به معاصى خدا (کسانی که در کوچه و بازار و جلوی چشم مردم معصیت و گناه می کنند) دورى کن.

تجزیه و ترکیب روایت
عن = حرف جر.
علی = مجرور به حرف جر.
«عن علی» متعلق به «رُوِیَ» محذوف.
بن = عطف‌بیان و مجرور.
ابی = مضاف الیه و مجرور.
طالب = مضاف الیه و مجرور.
علیه = جار و مجرور متعلق به عامل محذوف، خبر مقدم، محلا مرفوع.
السلام = مبتدای مؤخر و مرفوع.
إحذر = فعل أمر و فاعلش «أنت» است.
مصاحبة = مفعول به و منصوب.
الفساق = مضاف الیه و مجرور.
و = حرف عطف.
الفجار = معطوف به «الفساق» و مجرور.
و = حرف عطف.
المجاهرین = معطوف به «الفساق».
بمعاصی = جار و مجرور، متعلق به «المجاهرین».
الله = مضاف الیه و مجرور.

قالَ امیرُالمؤمنینَ عَلِیٌّ علیه السلام :

اَوَّلُ عِوَضِ الْحَلیمِ مِنْ حِلْمِهِ، أنَّ النّاسَ أنْصارُهُ عَلَی الْجاهِلِ. 

(نهج البلاغة، حکمت ۲۰۶

وسائل الشیعة، ج ۱۵، باب ۲۶ از ابواب جهاد نفس، ح ۲۰۴۷۵) 

ترجمه روایت

اولین عوض و نتیجه‌ای که انسان بردبار و حلیم به خاطر حلمش دارد {به دست می‌آورد}، این است که مردم یار و یاور او هستند بر علیه شخص جاهل و نادان {و از او حمایت می‌کنند}. 

تجزیه و ترکیب

قال = فعل ماضی. 

امیر = فاعل و مرفوع. 

المؤمنین = مضافٌ إلیه و مجرور. 

علی = عطف بیان از امیرالمؤمنین و مرفوع. 

علیه = جار و مجرور، خبر مقدم، متعلق به عام محذوف، محلا مرفوع. 

السلام = مبتدای مؤخر، و مرفوع. 

جمله «علیه السلام» = معترضه است و محلی از اعراب ندارد. 

اول = مبتدأ و مرفوع. 

عوض = مضافٌ إلیه و مجرور. 

الحلیم = مضافٌ إلیه و مجرور. 

من حلمه = جار و مجرور، متعلق به «عوض». 

أنَّ = حروف مشبهة بالفعل و از ادات مصدریه. 

الناس = اسم «أنَّ» و منصوب. 

أنصارُ = خبر «أنَّ» و مرفوع. 

ه = مضافٌ إلیه و محلا مجرور. 

علی الجاهل = جار و مجرور، متعلق به «انصار». 

قال علیُّ بن الحسین علیهما السلام: أیُّما مُؤمِنٍ دَمِعَت عَیناهُ لِقَتلِ الحُسَینِ علیه السلام حَتّى تَسیلَ عَلى خَدِّهِ، بَوَّأهُ اللّه ُ بِها فی الجَنَّةِ غُرَفاً یَسکُنُها أحقاباً. {حدیث در ادامه درجات بالاتر و ثواب آن را هم بیان می کند.}

امام سجاد علیه السلام می فرماید: هر مؤمنى که چشمانش براى کشته شدن حسین علیه السلام گریان شود تا اینکه که اشک بر گونه هایش سرازیر گردد، خداوند به سبب آن او را در غرفه هاى بهشتى جاى دهد که روزگاران درازى را در آنها به سر بَرَد.
(ثواب الأعمال شیخ صدوق، ج۱، ص ۱۰۸)